Zanim w 1915 r. rozpoczęła działalność Lecznica Powiatowa (obecny szpital), w Chełmnie znajdował się szpital Sióstr Miłosierdzia. W drugiej połowie XIX rozpoczęła swą działalność również klinika Ludwika Rydygiera - wybitnego polskiego chirurga, który jako pierwszy dokonał resekcji żołądka. Jego klinika znajdowała się przy ul. Dworcowej 9 i posiadała 25 łóżek i bardzo dobre, jak na tamte czasy, zaplecze higieniczne oraz medyczne.
W roku 1886 dr Nadrowski zaproponował magistratowi budowę nowego gmachu szpitala, jednakże dopiero w 1912 roku powstała uchwała sejmiku powiatowego popierające jego pomysł. Na początku pomysłodawcy oraz założyciele borykali się z niemałymi problemami, jak brak funduszy, które pierwotnie wynosić miały 230 tyś. marek, potencjalna konkurencja dla istniejącego już szpitala Sióstr Miłosierdzia, czy brak odpowiedzialnej osoby na miejsce dyrektora szpitala. Jako najbardziej odpowiednią wydawała się postać dr Mailleferda (chirurga zwolnionego ze szpitala Sióstr Miłosierdzia, za złe traktowanie personelu i pacjentów), jednakże jego kandydaturze sprzeciwił się Związek Lekarzy Chełmińskich. Jak się później okazało wraz z rzecznikiem budowy (Landratem) Lohrem, Mailleferd zawyżył koszty budowy, dzięki czemu część pieniędzy zagarnąć mieli do własnej kieszeni. Landrat zażądał też, aby szpital był obsadzony tylko przez lekarzy sprowadzonych z klinik niemieckich. Spotkało się to naturalnie z kolejnym sprzeciwem społeczeństwa, ponieważ wśród lekarzy nie mógłby być zatrudniony żaden z chełmińskich lekarzy pomimo, że szpital otrzymywałby liczne dotacje od władz powiatowych oraz miejskich. Spory te rozwiązało dopiero Ministerstwo Spraw Wewnętrznych przyznając rację chełmińskim lekarzom.
Budowa ruszyła 16 czerwca 1913 roku na miejscu, gdzie jeszcze nie dawno znajdowały się baraki pobudowane w 1892 roku, w których izolowano chorych podczas epidemii cholery. Projekt budynku przygotował Wilhelm Winkler z Chalottenburga, a koszt wyniósł ok 360 tyś. marek. Szpital oddany został do użytku 5 listopada 1914 roku, liczył sobie 85 łóżek, dwóch sal operacyjnych oraz dwóch oddziałów: chirurgicznego oraz ginekologiczno-położniczego. Prócz tego posiadał swój własny roentgen, laboratoria, centralne ogrzewanie, własną elektrownie, szereg pomieszczeń pomagających utrzymywać higenę personelu oraz pacjentów. Wokół szpitala funkcjonował park wraz z drewnianą altaną oraz ogrodem owocowym.